Κατά την περίοδο της κοινωνικοοικονομικής κρίσης, η κοινωνία των πολιτών - και ιδίως οι ανθρωπιστικοί φορείς - παρά τις αντιξοότητες, αναπτύχθηκε και κατάφερε να υποστηρίξει σε σημαντικό βαθμό τις πιο ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες οι οποίες ήταν τα πρώτα και μεγαλύτερα θύματα της κρίσης. Το ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης έκανε ακόμα πιο αναγκαία την παρέμβαση των ανθρωπιστικών φορέων.

Όμως, την ίδια περίοδο, η εξτρεμιστική δεξιά, απέκτησε σημαντική και σταθερή εκλογική εκπροσώπηση, ενώ το φαινόμενο της οργανωμένης ρατσιστικής βίας έλαβε ιδιαίτερα ανησυχητικές διαστάσεις. Εργαζόμενοι, εθελοντές και μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων - και κάθε υπερασπιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων – είναι επίσης θύματα αυτής της βίας. Είναι οι υπερασπιστές των «ανεπιθύμητων» ή/και «κατώτερων» Άλλων. Τα τελευταία έτη κι ενώ η κοινωνικοοικονομική και η προσφυγική κρίση εξακολουθούν, το φαινόμενο δείχνει να αυξάνεται. Η Πολιτεία μπορεί και πρέπει να λάβει μέτρα πρόληψης και προστασίας, ακολουθώντας σχετικές συστάσεις διεθνών φορέων καθώς και προτάσεις ειδικών.