Dit Kerstessay is in opdracht van de Belgische krant de Standaard geschreven en in vijf opeenvolgende afleveringen gepubliceerd tussen Kerst en Oud en Nieuw, op 26, 28, 29, 30 en 31 december 2015. 

Het essay neemt de lezer mee in de ervaringswereld van twee toekomstbewoners, een 94-jarige vrouw haar 14-jarige achterkleinzoon. Hun gedachten zijn aanleiding tot een reflectie op de vele manieren waarop kunstmatige intelligentie ons leven verandert. Het gaat er daarbij niet om robots of slimme systemen af te wijzen of te verheerlijken, maar wel om beter zicht te krijgen op wat kunstmatige intelligentie met ons doet. Met ons zelfbeeld, met ons vermogen om lief te hebben, vriendschap te sluiten. Kunnen we nog wel een eigen koers uit te zetten als die systemen ons steeds voorzien? Wat gaan empathie en sympathie betekenen als onze naaste 'vrienden' bewustzijnsloze robots zijn, waar we overigens goed mee kunnen lachen en van alles aan kunnen vragen?