Aan de ene kant leeft er een sterk perspectief op recht waarin dat recht constitutief is voor het politiek-maatschappelijk project van de democratische rechtsstaat dat op zijn beurt constitutief is voor datzelfde recht. Een rechtsbegrip waarin wet en grondwet cruciaal zijn, dat “axiomatisch” is opgevat en dat het recht ruim, abstract, breed, transcendent, opvat als steunpeiler voor de verwezenlijking van een maatschappelijk project en een mensbeeld die teruggaan tot de Atheense democratie en de (liberale) politiek-filosofische Verlichting. Aan de andere kant, ontwikkelt zich een perspectief dat het recht benadert als een bijzonder regime dat uitspraken produceert (régime d’énonciation of de véridiction), als fabriek van juridische wezens (mode d’existence) of als “praktijk” (in de betekenis die Stengers hieraan geeft). Een rechtsbegrip dus waarin de juridische hermeneutiek en de jurisprudentie, het spinnen van juridische banden en het construeren van stabiliteit (rechtszekerheid) cruciaal zijn, waarin het recht “topisch” is opgevat, en waarin, tenslotte, het wordt omschreven zoals het werkt: zeer concreet, in zijn immanentie en singulariteit, teruggaand naar zijn uitvinding in het oude Rome. Aan de ene kant verschijnt het recht bijgevolg ten tonele als één van de belangrijkste grondvesten van het project van de Westerse democratische rechtsstaat, aan de andere als een klein maar gestaag werk, dat “ambachtelijk” en zaak per zaak verbanden smeedt of spint die de wereld, het heden, het verleden en de toekomst, bijeen houden via een web van juridische verbindingen. Wat betekent zo'n concept van recht in twee toonaarden ?