30 jaar milieurechtstheoretische discussies zijn getekend door de botsing van twee tegenover elkaar staande extreme opvattingen. Vanuit een sterk antropocentrisch perspectief staat de mens in het middelpunt en heerst hij over het niet-menselijke. Hiertegenover stelt het niet-antropocentrische perspectief voorop dat de mensheid een niet-geprivilegieerd deel is van een ecologisch geheel. Deze posities, en hun respectievelijke juridische implicaties, worden in het eerste deel van deze bijdrage tegenover elkaar geplaatst. In het tweede deel wordt beschreven dat deze clash tussen extreme posities ondertussen het monopolie heeft verloren op het vlak van de milieurechtelijke begripsvorming. Minder manicheïstische, beter doordachte en fijnere denkpistes hebben hun opwachting gemaakt. Zij verwerpen de oppositie of strikte deling tussen mens en milieu.