In deze bijdrage gaan we in op een aantal vragen die rijzen bij het reageren op wetenschapsfraude. In een eerdere bijdrage -"It's the science policy, stupid ! Over wetenschapsfraude als bliksemafleider"- (http://works.bepress.com/serge_gutwirth/109/) hebben we reeds aandacht besteed aan wetenschapsfraude, en meer bepaald aan de wijze waarop die ten aanzien van de praktijk van de wetenschap en in wisselwerking met haar milieu kan worden begrepen. Omdat nadenken over de reactie(s) op wetenschapsfraude afhankelijk is van hoe wetenschappen worden geconcipieerd vormen onze bevindingen van dit eerdere stuk het vertrekpunt van de huidige bijdrage: in het eerste deel zullen we er de conceptuele krachtlijnen van hernemen. In het tweede deel zullen we het vizier richten op de reactie(s) op problematisch wetenschappelijk gedrag. Daar focussen we niet op de analyse van gevallen, zoals al door anderen is gedaan, maar we spitsen ons toe op het juridisch kader waarbinnen gevallen van wetenschapsfraude zouden kunnen worden gevat. In het derde deel gaan we in op de vaststelling dat het bekend worden van wetenschappelijke fraude telkens zorgt voor het oplaaien van het debat over de regulering van wetenschappelijke praktijken en dat er steeds meer regels en procedures komen. Het is in dit kader dat ethische commissies, agentschappen wetenschappelijke integriteit, gedragscodes, al dan niet door de overheid gestuurd, het licht zien. In de conclusie zullen we het reageren op problematisch wetenschappelijk gedrag in het licht van de afgelegde weg in perspectief plaatsen.